Urodził się 1 kwietnia 1883 r. w Norbello (OR). Jego rodzicami byli Antonio SOGGIU, nauczyciel szkoły podstawowej, i Caterina CONTINI, gospodyni domowa pochodząca z Ghilarza (OR). Dwa dni później został ochrzczony. Uczył się w szkole podstawowej w Norbello. W 1895 r. cała rodzina przeprowadziła się do Ghilarza i prawdopodobnie zamieszkała w domu odziedziczonym po matce.
Już w 1894 r., mając zaledwie 11 lat, Giovanni przeniósł się do Sassari i uczęszczał do gimnazjum i liceum, a następnie zapisał się na uniwersytet, gdzie ukończył prawo. Rodzina wynajęła niewielkie mieszkanie i bracia, jeden po drugim, dołączyli do niego. Będąc najstarszy, stał się głową rodziny i wprowadzał braci w studium i w życie chrześcijańskie.
W 1905 r., w wieku 22 lat, uzyskał dyplom z prawa na podstawie pracy pt. „Kościół i niewolnictwo”, w której, pomimo antyklerykalnego środowiska uniwersyteckiego, odważnie wykazał i bronił decydującego wkładu Kościoła w zniesienie niewolnictwa.
W 1908 r., po spełnieniu obowiązku służby wojskowej i po spędzeniu jednego roku ze swoją rodziną, poprosił o przyjęcie do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Z radością i zaangażowaniem odbywał formację początkową w klasztorze św. Franciszka z Asyżu w Oristano, a jednocześnie, oprócz poznawania dokumentów z dziedziny duchowości franciszkańskiej, studiował również teologię i prawo kanoniczne.
Święcenia kapłańskie przyjął 28 lipca 1912 r. w Iglesias (SU). Dalej kontynuował studia i 23 grudnia 1913 r. zdobył doktorat z teologii.
W 1914 r. został proboszczem katedry w Bosa (OR). W 1917 r. odszedł na niedługi czas z parafii i objął posługę kapelana wojskowego. Na początku 1919 r. ponownie podjął obowiązki proboszcza, ale pełnił je tylko do lata tego samego roku, kiedy to na kapitule prowincjalnej (15-24 lipca) został mianowany sekretarzem prowincji i mistrzem nowicjuszy. Na kolejnej kapitule, w 1922 r., został potwierdzony jako mistrz nowicjuszy, a ponadto wybrany gwardianem klasztoru w Oristano.
Przełomowy moment w jego życiu miał miejsce w 1925 r. W odpowiedzi na zachętę papieża Piusa XI skierowaną do wszystkich instytutów zakonnych, aby wzmocnić zaangażowanie misyjne ad gentes, kapituła generalna Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w 1925 r. postanowiła otworzyć dwie misje. Minister generalny wysłał list do wszystkich prowincji Zakonu, w którym poprosił zakonników, aby zechcieli podjąć papieski apel. Odpowiedzi nadeszło tak niewiele, że nie było możliwości otwarcia nawet jednej misji. Fr. Luigi CARTA, minister prowincjalny Sardynii, poinformował o tej trudnej sytuacji fr. Giovanniego, który w stanowczy sposób zareagował: „Wycofywać się, o nie! Jeśli inni nie odpowiadają, odpowiemy my. Ja sam i inni decydujemy się”. Minister prowincjalny natychmiast nawiązał kontakt z różnymi zakonnikami na Sardynii i wkrótce znalazła się wystarczająca grupa chętnych, aby otworzyć misję w Chinach.
Przygotowania do wyjazdu przebiegały bardzo szybko. Już 7 lipca fr. Giovanni SOGGIU wraz z pięcioma innymi współbraćmi opuścił Sardynię i 19 lipca, przy grobie św. Franciszka w Asyżu, wszyscy otrzymali krzyż misyjny z rąk ministra generalnego. W dniu 24 lipca wzięli udział w audiencji u papieża, a 31 lipca wyruszyli z Brindisi do Chin.
Podróż morska statkiem bez żadnych wygód, podjęta w najgorętszym okresie roku, trwała 43 dni. Po przybyciu do portu w Szanghaju w dniu 11 września droga na misję była jeszcze daleka, gdyż należało dotrzeć do Hinggan w południowym Shaanxi, w regionie górzystym i biednym. Korzystali z różnych środków transportu: na małych odcinkach z podniszczonych i zabrudzonych pociągów, z łodzi przebijających się w górę dużych rzek, a także zwierząt pociągowych. Faktem jest, że na misję przybyli dopiero 5 listopada, czyli po 55 dniach od przypłynięcia do Szanghaju.
Misjonarze natychmiast przystąpili do pracy i z upływem czasu osiągnęli wspaniałe wyniki. W sprawozdaniu przesłanym latem 1929 r. do kurii generalnej, cztery lata po przybyciu, mowa jest o 5 domach zakonnych ze stałą obecnością misjonarzy, 15 szkołach podstawowych, 4 domach dziecka, 4 aptekach, 3 kościołach i 17 kaplicach, 5187 katechumenach, 1142 ochrzczonych i o licznych nawróceniach.
Misja w Hinggan, rozciągająca się na powierzchni 25 tys. km kwadratowych i licząca około 2 mln mieszkańców, w dniu 28 marca 1928 r. została erygowana jako prefektura apostolska, a 8 sierpnia tego samego roku fr. Giovanni został mianowany pierwszym prefektem apostolskim.
Sługa Boży mieszkał w Hinggan, ale regularnie odwiedzał misjonarzy posługujących w innych miejscach. Podczas jednej z takich podróży, 12 listopada 1930 r., wracając ze stacji misyjnej, gdzie poświęcił nowy kościół i udzielił bierzmowania 28 kandydatom, został zamordowany przez zgraję bandytów, wbrew zawartym konwencjom międzynarodowym i pomimo tego, że misjonarze cieszyli się pewną ochroną władz, a także poszanowaniem ze strony samych przestępców.
Wprawdzie bandyci szukali głównie pieniędzy, ale nie można wykluczyć, że istniał również motyw religijny. Wystarczy pomyśleć, że razem z fr. Giovannim podróżowało czterech świeckich, z których dwóch było poganami, ale tylko on i dwaj towarzyszący mu chrześcijanie zostali zabici.
Wkrótce – po pewnych trudnościach, jakie pojawiły się i w międzyczasie zostały rozwiązane – będzie wznowiony diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego fr. Giovanniego SOGGIU.
Fr. Damian Gheorghe PĂTRAȘCU, postulator generalny
Fr. Giuseppe SIMBULA
