W ostatnim czasie kaplica i klasztor Niepokalanej w Santa Severa, będące własnością kurii generalnej Braci Mniejszych Konwentualnych w gminie Santa Marinella (Santa Severa, Rzym), stały się przedmiotem różnych artykułów w mediach i w Internecie. Poniżej przedstawiamy dokładne informacje w tej sprawie.
W 1948 r. zmeliorowany teren od strony morza zakupiła kuria generalna Braci Mniejszych Konwentualnych poprzez prokuratora specjalnego fr. Luigi DELIGIA w celu wybudowania odpowiedniego obiektu do organizowania letnich kolonii dla dzieci i młodzieży z mniej zamożnych dzielnic stolicy. Na zlecenie kurii zbudował on budynek. Budowa w obecnym kształcie zakończyła się w drugiej połowie lat 50. Po kilku latach, ze względu na bezpieczeństwo dzieci i w celu wytyczenia granic, zakonnicy poprosili o pozwolenie na wybudowanie muru granicznego, istniejącego do dziś, gdyż teren kończył się prawie bezpośrednio na plaży.
Na początku lat 70., po zaprzestaniu organizowania kolonii, nieruchomość została powierzona zakonnikom z prowincji Matki Bożej Niepokalanej w Polsce (Warszawa).
Zaprzestawszy z racji historycznych również tej działalności, klasztor zamieszkiwało kilku braci, w ostatnich latach dwóch, a na samym końcu tylko jeden. Ich działalność duszpasterska polegała na odprawianiu Mszy św. w kaplicy prywatnej do użytku publicznego w okresie zimowym, a latem w prywatnym ogrodzie za klasztorem. Zakonnicy pomagali duszpastersko pobliskim wspólnotom polskojęzycznym i kilku domom sióstr, częściowo już zamkniętym.
Na początku XXI wieku nieruchomość zaczęła wyraźnie niszczeć. Właściciel, nie dysponując pieniędzmi na inwestycje w przebudowę obiektu, biorąc pod uwagę niedostatek powołań, nie mając już żadnej specyficznej misji, która wymagałaby obecności wspólnoty klasztornej, na kapitule generalnej w 2007r. podjął decyzję o zamknięciu klasztoru i alienacji nieruchomości. Na tej samej kapitule postanowiono, że dochód ze sprzedaży powinien być przeznaczony na wspieranie dzieł Zakonu na terenach misyjnych i w krajach trzeciego świata, ze szczególnym uwzględnieniem wydatków na formację młodzieży zakonnej.
Od 2007 r. rozpoczęły się starania o pozwolenia i czynności techniczne (urząd miasta, regionalny urząd ochrony dóbr kultury, sądy itp.), a w 2014 r. o przyszłej sprzedaży został poinformowany również biskup diecezjalny. W międzyczasie zaczęto szukać odpowiednich nabywców chętnych do przejęcia nieruchomości. Negocjacje były skomplikowane, bo należało znaleźć poważnego od strony moralnej i mającego dobre intencje nabywcę, a to przez wzgląd na charakter nieruchomości, atrakcyjnej dla wielu ze względu na jej położenie.
Z biegiem lat w już bardzo zniszczonym budynku odnotowano odpadanie niektórych tynków stropów wewnętrznych i zewnętrznych oraz rozerwania prętów zbrojeniowych w niektórych miejscach na zewnątrz. Jeśli chodzi o prywatny ogród, to wymagał on i wymaga całorocznego utrzymania, zawsze opłacanego przez kurię generalną, która w ciągu lat była również prawnie wzywana przez sąsiadów do interwencji w związku z przycinaniem i wycinaniem drzew i ogrodu.
O alienacji został formalnie powiadomiony biskup diecezjalny oraz Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, dykasteria Stolicy Apostolskiej odpowiedzialna za udzielanie pozwolenia na prowadzenie nadzwyczajnych spraw administracyjnych, która udzieliła nulla osta (nic nie stoi na przeszkodzie).
Fr. Maurizio DI PAOLO, przedstawiciel prawny
