W dniach 7-12 kwietnia 2025 r., drugi rok z rzędu, definitorium generalne udało się do klasztoru kapucynów we Frascati, aby odprawić doroczne rekolekcje zakonne.
Prowadziła je s. Marzia CESCHIA, wykładowca duchowości na wydziale teologicznym w Triveneto z siedzibą w Padwie. Tematem przewodnim, niemalże obowiązkowym ze względu na przypadającą szczególną rocznicę, była Pieśń słoneczna, skomponowana osiemset lat temu przez św. Franciszka w San Damiano w Asyżu, kiedy to, chory i prawie całkowicie niewidomy, był gościem św. Klary i sióstr. Wychodząc od egzystencjalnego kontekstu, który zainspirował świętego (pewny ślad można znaleźć w Zbiorze asyskim, nr 83 i n.), prelegentka podjęła pogłębioną analizę, werset po wersecie, tekstu Pieśni. Każdy fragment był wyjaśniany w kontekście tego, co seraficki ojciec zawarł już w swoich pismach, zwłaszcza w Napomnieniach, oraz tego, co hagiografowie, przede wszystkim Tomasz z Celano, opisali w swoich życiorysach. Aż ostatniego dnia doszło się do czterech imperatywów, przypieczętowujących Pieśń: „chwalcie, błogosławcie, dziękujcie, służcie” (z wielką pokorą).
Jest to prawdziwie droga ucznia, którą wytycza Pieśń; jest to doświadczenie człowieka pojednanego, który w odnowionym spotkaniu z ukrzyżowanym Panem odnajduje swoje miejsce w świecie i w braterskiej wspólnocie. I może wreszcie śpiewać „najwyższemu, wszechmogącemu, dobremu Panu” z wielkim chórem stworzenia oraz braci i sióstr, którzy umieją przebaczać, znosić słabości i przechodzić przez „siostrę śmierć cielesną”, wybierając wejście w stan błogości („błogosławieni ci, którzy…”).
Niech w szkole Ewangelii i w szkole stworzenia, które „jest wyobrażeniem” Pana, św. Franciszek uczy nas śpiewać o życiu z jego różnymi sytuacjami!
Fr. Giovanni VOLTAN
