W dniu 21 grudnia 2018 r. papież Franciszek, przyjmując na audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Giovanni Angelo BECCIU, uznał heroiczność cnót sługi Bożego fr. Melchiora FORDONA.
Czcigodny sługa Boży Melchior FORDON urodził się 5 sierpnia 1862 r. w szlacheckiej katolickiej rodzinie polskiej. Jego ojciec, Jakub, był architektem w Grodnie (dzisiejsza Białoruś), a matką była Felicja LUKOWICZ. Został ochrzczony 26 sierpnia w rzymskokatolickim kościele parafialnym w Grodnie. Dla uniknięcia indoktrynacji rosyjskiej mały Melchior prawdopodobnie otrzymał podstawowe wykształcenie we własnym domu, zaś dalsze nauki pobierał w gimnazjum rosyjskim. W wieku 21 lat wstąpił do seminarium diecezjalnego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1887 r. w Kownie.
Po kilku miesiącach został mianowany proboszczem w Strubnicy, a następnie w Dąbrowie Grodzieńskiej. Na początku 1903 r. został przeniesiony do Grodna, gdzie był proboszczem parafii Matki Bożej Anielskiej i kustoszem byłego klasztoru franciszkańskiego, przekształconego wówczas na zakład reedukacyjny dla księży uznanych przez władze rosyjskie za niebezpiecznych dla państwa.
Po 23 latach kapłaństwa, za zgodą administratora apostolskiego diecezji wileńskiej, czcigodny sługa Boży postanowił wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (prowincja warszawska). Czas I wojny światowej spędził w Grodnie jako wikariusz kościoła Matki Bożej Anielskiej.
Nieugięta wiara w Boga, w Jego Syna Jezusa Chrystusa, w Błogosławioną Dziewicę Maryję, a przy tym gorliwe naśladowanie św. Franciszka z Asyżu, były jedyną siłą naszego współbrata, pozwalającą mu pełnić posługę duszpasterską wśród ludzi, którzy odczuwali potrzebę pomocy zarówno duchowej, jak i materialnej. Wychowywał i pociągał ludzi nie tylko dzięki głoszeniu prawd wiary, ale przede wszystkim dzięki przykładowi życia pokornego, wstrzemięźliwego, pełnego wyrzeczeń i umartwień. Był gotów poświęcić samego siebie dla ocalenia i obrony życia bliźniego. Kapłani, współbracia, siostry zakonne i liczni wierni uważali go za świętego już za życia.
Z jego sposobu życia można wyczuć, że wybrał stan kapłański, a następnie zakonny, aby coraz bardziej zbliżyć się do Boga i aby swoich współrodaków doprowadzić do Stwórcy, zwłaszcza tych najbardziej pokrzywdzonych bądź pozostawionych samym sobie, czyli ludzi żyjących na wioskach.
Swoją posługę duszpasterską sługa Boży rozpoczął od spraw najprostszych: od wychowania religijnego. W ten sposób zamierzał stopniowo podnosić poziom etyczny wśród mieszkańców powierzonych mu wsi i dzielnic miejskich. Zwalczał plagę alkoholizmu i rozwiązłość moralną. Dobrze poznał trudne warunki życia chłopów i mieszkańców biednych dzielnic i chciał być blisko swoich parafian, aby zgłębić ich problemy i znaleźć rozwiązanie ich kłopotów.
20 października 1922 r. przybył do Grodna św. Maksymilian Maria KOLBE, który właśnie tutaj kontynuował rozpowszechnianie Rycerstwa Niepokalanej. Fr. Melchior animował nowych kandydatów, którzy docierali do Grodna, umożliwiając im rozeznanie powołania poprzez rozmowy duchowe i posługę spowiednika. Był też doradcą i spowiednikiem św. Maksymiliana.
Swoje doczesne życie, pełne zasług, całkowicie oddane Bogu, zakończył 27 lutego 1927 r.
Fr. Damian-Gheorghe PĂTRAŞCU, postulator generalny
