safeguarding@ofmconv.net
Dekret ministra generalnego OFMConv
i „Wytyczne dotyczące ochrony małoletnich i osób bezradnych
przed nadużyciami seksualnymi i procedury do zastosowania
w przypadku zgłoszenia przestępstwa”
Prot. 0410/2023
Ja, Brat Carlos Alberto Trovarelli OFMConv,
Minister generalny Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych
– zgodnie z postanowieniem Ojca Świętego Franciszka zawartym w konstytucji apostolskiej Praedicate Evangelium, art. 78, §§ 1-2;
– chcąc bardziej chronić małoletnich i osoby zrównane z małoletnimi w ramach struktur i środowisk powierzonych trosce naszego Zakonu, jak to jest ustalone w Konstytucjach, art. 26;
– pragnąc kształtować u braci szacunek i roztropność w relacjach ze wszystkimi, a w szczególności z wyżej wymienionymi kategoriami osób;
– zlecając urzędowi Prokuratorii Zakonu sporządzenie odpowiedniego tekstu w tym celu;
– uzyskawszy zgodę definitorium generalnego na posiedzeniu w dniu 17 maja 2023 roku w kurii generalnej;
– na mocy władzy przyznanej mi przez prawo kanoniczne w kan. 622,
niniejszym
ZARZĄDZAM
że następujące
Wytyczne dotyczące ochrony małoletnich i osób bezradnych przed nadużyciami seksualnymi
i procedury do zastosowania w przypadku zgłoszenia przestępstwa
będą odtąd zapoznawane i zachowywane przez wszystkich braci Zakonu oraz zostaną ogłoszone publicznie.
Ponadto upoważniam ministrów i kustoszy, aby stosowali je w konkretnych przypadkach i rozpowszechniali je w powierzonych im wspólnotach, wypełniając to, co zostało w nich określone.
W Rzymie, w kurii generalnej Świętych Apostołów,
dnia 26 maja 2023 roku, we wspomnienie św. Filipa Nereusza.
Fra Carlos Alberto Trovarelli OFMConv
Minister generalny
Fra Tomasz Szymczak OFMConv
Sekretarz generalny
Wytyczne dotyczące ochrony małoletnich i osób bezradnych
przed nadużyciami seksualnymi
i procedury do zastosowania w przypadku zgłoszenia przestępstwa
(17-05-2023)
Wprowadzenie
Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych zawsze promował troskę o ostatnich i najmniejszych poprzez dzieła edukacyjne i charytatywne. W kontekście walki z nadużyciami Zakon od samego początku był zaangażowany w promowanie odpowiednich procedur. Niniejszym dokumentem Zakon pragnie dostosować się do prośby Ojca Świętego, aby w najwyższym stopniu zagwarantować ochronę małoletnich i osób bezradnych.
W konstytucji apostolskiej Praedicate Evangelium została ustanowiona Papieska Komisja do spraw Ochrony Małoletnich, której zadaniem jest „opracowanie odpowiednich strategii i procedur, za pomocą wspólnych wytycznych, mających na celu ochronę małoletnich i osób bezradnych przed nadużyciami seksualnymi oraz zapewnienie odpowiedniej reakcji na takie postępowanie duchownych oraz członków instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego i z uwzględnieniem wymogów prawa świeckiego” (Franciszek, Konstytucja apostolska Praedicate Evangelium, art. 78, §§ 1-2).
Konstytucje naszego Zakonu stanowią, że „w relacjach międzyludzkich bracia niech zawsze odnoszą się do innych z należytym szacunkiem. Niech też przyczyniają się do tworzenia zdrowych i bezpiecznych środowisk”, a także, że „w przypadkach wystąpienia nadużyć, szczególnie wobec nieletnich bądź bezradnych osób dorosłych, ministrowie, kustosze i bracia powinni przestrzegać dyrektyw prawa kościelnego” (Konstytucje, art. 26).
Zgodnie ze wskazaniami Ojca Świętego i w miłości, jaką św. Franciszek zawsze darzył każdego brata i siostrę oraz każde stworzenie, zostały opracowane poniższe normy, które należy stosować, aby chronić małoletnich i dorosłych bezradnych oraz aby zapobiegać wszelkim formom nadużyć wobec tych kategorii osób bezbronnych.
Urząd Prokuratorii Zakonu, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego i dyrektywami Dykasterii Nauki Wiary, w szczególności: Normy dotyczące przestępstw zastrzeżonych dla Kongregacji Nauki Wiary (Rzym, 11 października 2021 roku), Vademecum dotyczące wybranych kwestii proceduralnych w zakresie postępowania w przypadkach nadużyć seksualnych popełnianych przez duchownych wobec małoletnich (5 czerwca 2022 roku) (Wer. 2.0) oraz motu proprio Vos estis lux mundi, promulgowane przez papieża Franciszka w dniu 5 marca 2023 r., opracował niniejszy dokument, który został następnie przejrzany i zatwierdzony przez ministra generalnego i jego definitorium.
Normy te nie zastępują obowiązującego prawa kanonicznego i świeckiego, ale je uzupełniają, podając użyteczne wskazania dla przełożonych i dla wszystkich braci Zakonu.
W tym sensie konieczne jest, aby wszyscy bracia, a zwłaszcza ministrowie i kustosze, byli stale na bieżąco zaznajamiani z regulacjami Stolicy Apostolskiej, konferencji episkopatu, cywilnego porządku prawnego, dotyczącymi delikatnej materii, do której odnoszą się niniejsze wytyczne.
Biorąc pod uwagę zawartość tych norm i wagę poruszonego w nich zagadnienia, proszę wszystkich ministrów i kustoszy, aby zapoznali z nimi swoich współbraci i czuwali nad ich skrupulatnym przestrzeganiem.
I. Zasady ogólne
- Środki i procedury zawarte w niniejszych dyrektywach mają na celu przyczynić się do stworzenia i utrzymania środowiska szanującego i świadomego praw i potrzeb małoletnich i dorosłych bezradnych (por. VELM, art. 1, § 1, a), wykluczającego ryzyko wykorzystywania, nadużyć seksualnych i wyrządzania krzywdy w działalności prowadzonej w Zakonie i w ramach dzieł apostolskich i duszpasterskich powierzonych poszczególnym jurysdykcjom i każdemu bratu.
- Niniejsze wskazania są skierowane do braci pełniących posługę władzy i ogólnie do wszystkich braci Zakonu.
- Niniejsze dyrektywy dotyczą relacji braci ze wszystkimi osobami wymagającymi szczególnej ochrony i szacunku, a mianowicie:
-
- „małoletniego”: oznacza osobę poniżej osiemnastego roku życia;
- „osoby, która trwale jest niezdolna posługiwać się rozumem”, jeśli jest to stwierdzone specjalnym orzeczeniem psychiatrycznym albo jeśli osoba ta prawnie podlega opiekunowi (por. Sacramentorum sanctitatis tutela, art. 6, 1°);
- „dorosłego bezradnego”: oznacza, według niniejszych wytycznych, osobę chorą, z ułomnościami fizycznymi lub umysłowymi albo pozbawioną wolności osobistej, która faktycznie, nawet sporadycznie, ogranicza jej zdolność rozumienia lub chcenia, czy też w inny sposób przeciwstawienia się agresji (por. Vos estis lux mundi, art. 1, § 2 a, b).
- Poniżej przedstawione są cele i zasady, do których dążą niniejsze dyrektywy w zwalczaniu – w ramach Zakonu i w odniesieniu do jego członków – nadużyć wobec małoletnich, osób trwale niezdolnych do posługiwania się rozumem i osób bezradnych.
a) Cele:
– promowanie świadomości i poszanowania praw i potrzeb małoletnich, osób trwale niezdolnych do posługiwania się rozumem i dorosłych bezradnych; oraz odpowiedniej formacji w zakresie ich ochrony;
– zapobieganie jakiejkolwiek formie przemocy, nadużyć fizycznych, psychicznych lub duchowych, niedbalstwa, porzucenia, krzywdzenia lub wykorzystywania;
– uświadomienie obowiązku zgłaszania nadużyć właściwym organom i współpraca z nimi w działaniach ukierunkowanych na ich zapobieganie i zwalczanie;
– ściganie wszelkich nadużyć lub krzywd wyrządzonych małoletnim, osobom trwale niezdolnym do posługiwania się rozumem i dorosłym bezradnym;
– zapewnienie ofiarom i ich rodzinom odpowiedniej opieki duszpasterskiej, jak również, stosownie do przypadku, odpowiedniego wsparcia medycznego, psychologicznego i prawnego.
b) Ogólne zasady regulujące:
– uznanie prawa tych, którzy twierdzą, że byli ofiarami, a także prawa ich rodzin, do bycia przyjętymi, wysłuchanymi i otoczonymi opieką; oraz prawa, że ich zgłoszenia lub doniesienia będą rozpatrywane zgodnie z normami Kościoła i państwa;
– zagwarantowanie osobom, których sprawa dotyczy, postępowania zgodnego z przepisami prawa (KPK, kan. 221, § 3) i z poszanowaniem zasady domniemania niewinności oraz zasad legalności i proporcjonalności karnej;
– natychmiastowe odsunięcie od działalności duszpasterskiej zakonnika, który w wyniku zgodnego z prawem postępowania karnego został skazany za nadużycia wobec małoletniego, osoby trwale niezdolnej do posługiwania się rozumem lub dorosłego bezradnego;
– zapewnienie dobrego imienia wszystkim osobom zaangażowanym w sprawę na każdym etapie postępowania (KPK, kann. 220, 1390).
- Ministrowie i kustosze powinni zobowiązać się, aby domniemane ofiary były traktowane z godnością i szacunkiem. W szczególności, zależnie od swoich możliwości, powinni im zapewnić: a) przyjęcie, wysłuchanie i wsparcie, również za pośrednictwem właściwych służb, jeśli przypadek tego wymaga; b) opiekę duchową; c) pomoc medyczną, terapeutyczną i psychologiczną, w zależności od przypadku.
- Należy chronić wizerunek, prywatność i poufność danych osób, które są włączone w sprawę.
II. Normy dotyczące zapobiegania
- § 1. Ministrowie i kustosze zatroszczą się, aby w działalności duszpasterskiej i misyjnej prowadzonej przez wspólnoty dla kategorii osób chronionych przez niniejszy dokument, „bracia zawsze odnosili się do innych z należytym szacunkiem. Niech też przyczyniają się do tworzenia zdrowych i bezpiecznych środowisk” (Konstytucje, art. 26, § 1), wydając ewentualnie szczegółowe rozporządzenia, zgodnie z miejscowymi zwyczajami i z prawem państwowym.
§ 2. W celu bardziej świadomej prewencji przełożeni wyżsi powinni przygotować odpowiednie inicjatywy w ramach formacji początkowej i ustawicznej dla wszystkich braci, zwłaszcza dla tych, którzy prowadzą działalność w styczności z małoletnimi i osobami chronionymi przez niniejszy dokument.
- Zgodnie z art. 2 motu proprio Vos estis lux mundi, każdy przełożony wyższy (minister lub kustosz) wyznaczy zakonnika lub osobę świecką, odpowiednią ze względu na roztropność, kompetencje i ludzką wrażliwość, jako delegata do spraw ochrony małoletnich, osób trwale niezdolnych do posługiwania się rozumem i dorosłych bezradnych, mającego następujące funkcje i obowiązki:
-
- Przyjmowanie wszelkiego rodzaju zgłoszeń lub informacji – bezpośrednio od domniemanej ofiary lub od osób trzecich – dotyczących zachowań, do których odnoszą się niniejsze wytyczne. Należy przekazać potwierdzenie tego faktu osobie składającej zawiadomienie oraz, stosownie do przypadku, domniemanej ofierze.
- Zbieranie wszelkich danych przydatnych do identyfikacji obwinionego i potencjalnych ofiar oraz wszelkich innych danych mających związek ze zgłoszonymi faktami i z osobami zaangażowanymi w sprawę.
- Udzielanie wyjaśnień osobie składającej zawiadomienie i, stosownie do przypadku, domniemanej ofierze w zakresie procedury kanonicznej i cywilnej.
- Natychmiastowe otoczenie pomocą domniemanych ofiar poprzez staranne towarzyszenie osobiste.
- W przypadku zawiadomienia ustnego należy sporządzić protokół zawierający to wszystko, co stwierdzono – który, jeśli to możliwe, powinien być podpisany przez osobę zgłaszającą – komunikując jednocześnie podjęte działania za pomocą dokumentu opracowanego także w obecności notariusza kanonicznego.
- Niezwłoczne przekazanie przełożonemu wyższemu protokołu dotyczącego zawiadomienia wraz z podjętymi działaniami, podając dokumentację potwierdzającą wysłanie i datę wysłania, o czym osoba składająca doniesienie zostanie powiadomiona.
- Zachowanie tajemnicy urzędowej zgodnie z KPK, kan. 1455, § 3, i nie przechowywanie kopii dokumentów.
- Okresowe informowanie przełożonego wyższego o prowadzonych działaniach.
- Każdy przełożony wyższy, jeśli wymaga tego sytuacja i uzna to za stosowne, mianuje zastępcę delegata do spraw ochrony małoletnich i dorosłych bezradnych, który będzie pomagał delegatowi w stosowaniu niniejszych wytycznych i w razie potrzeby będzie go zastępował. Delegat promuje działania prewencyjne i formacyjne w relacjach z małoletnimi i dorosłymi bezradnymi.
- Ministrowie i kustosze, zanim powierzą zakonnikom lub świeckim obowiązek, który wiąże się z troską o małoletnich lub dorosłych bezradnych, powinni:
- sprawdzić zdolność kandydatów do współdziałania z tymi osobami poprzez odpowiednie zbadanie, a także sprawdzić wcześniejszą niekaralność według obowiązującego prawa;
- zapewnić, osobiście lub za pośrednictwem delegata, niezbędną formację w celu poznania, wykrycia i zapobiegania ryzyku nadużycia władzy, nadużyć duchowych i seksualnych.
III. Zasady postępowania i zachowania
- W inicjatywach apostolskich odnoszących się do kategorii osób chronionych przez niniejszy dokument należy dać pierwszeństwo ich integralności. W związku z tym bracia i ich współpracownicy (np. wychowawcy, katecheci, nauczyciele…) powinni w swoich działaniach:
– być rozważni i mieć do nich stosunek pełen szacunku;
– proponować pozytywne i moralnie nienaganne wzorce do naśladowania;
– pozostawać zawsze w zasięgu wzroku innych, gdy przebywa się w ich obecności, unikając izolowania się z nimi, zwłaszcza we własnym pokoju lub w innych pokojach sypialnych;
– informować przełożonych lub delegata o każdym potencjalnie niebezpiecznym zachowaniu, jakie zostało zauważone;
– szanować sferę poufności tych osób, unikając niedyskretnych pytań o intymność;
– informować rodziców lub opiekunów o działalności, jaka ma być podjęta, i o jej planowanym przebiegu;
– zachować najwyższą ostrożność w komunikowaniu się z nimi, w tym przez telefon i w sieciach społecznościowych, unikając dwuznacznych wiadomości i zdjęć, unikając udostępniania jakichkolwiek materiałów pornograficznych; unikać wysyłania wiadomości w późnych godzinach;
– unikać wszelkich niewłaściwych i niepotrzebnych kontaktów fizycznych lub werbalnych, które mogą okazać się dwuznaczne (pocałunki, pieszczoty, a także uściski, które są nierozważne, bezzasadne lub które mogą być źle zinterpretowane).
- W kontekście prowadzonych dzieł apostolskich, w których uczestniczą osoby należące do kategorii chronionych przez niniejszy dokument, bezwzględnie zabrania się braciom i ich współpracownikom:
– stosowania jakichkolwiek kar cielesnych i/lub zwracania się do nich w sposób obraźliwy;
– nawiązywania uprzywilejowanych relacji z osobami, do których odnoszą się niniejsze normy;
– pozostawiania którejkolwiek ze wspomnianych osób w sytuacji potencjalnie zagrażającej ich bezpieczeństwu fizycznemu lub psychicznemu;
– utrzymywania nieodpowiednich lub prowokujących seksualnie zachowań albo w nich uczestniczyć;
– dyskryminowania którejkolwiek osoby lub grupy osób, do których odnoszą się niniejsze normy;
– żądania od którejkolwiek z nich, aby zachowała tajemnicę na temat relacji z dorosłymi;
– dawania osobom, do których odnoszą się niniejsze normy, ekskluzywnych prezentów, napojów alkoholowych, substancji odurzających;
– przewożenia samemu samochodem którejkolwiek z wymienionych osób;
– fotografowania lub filmowania osób, do których odnoszą się niniejsze normy; w razie potrzeby należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów;
– publikowania lub rozpowszechniania za pośrednictwem Internetu albo sieci społecznościowych materiałów, na których rozpoznaje się jakąś osobę objętą ochroną przez niniejsze normy; w razie potrzeby należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów;
- Wszelkie niewłaściwe lub napastliwe zachowania wobec osób, do których odnoszą się niniejsze normy, nawet jeśli nie są uznawane za nadużycie, powinny być zgłaszane przełożonemu lub delegatowi i oceniane przez nich w sposób wyważony, roztropny i powściągliwy, o czym należy poinformować zainteresowanych.
IV. Zawiadomienia i zgłoszenia
- Osoby, które pisemnie lub ustnie deklarują, że padły ofiarą nadużyć seksualnych, a także ich rodziny, mają prawo do bycia przyjętymi i wysłuchanymi. Delegat powinien je wysłuchać i zapewnić o wszczęciu procedur kanonicznych przewidzianych przez Kościół, chroniąc ich dobre imię i poufność danych osobowych.
- Minister lub kustosz, po zasięgnięciu opinii delegata, może powierzyć opiekę duchową nad domniemanymi ofiarami wykwalifikowanej osobie, a w razie potrzeby może zaoferować pomoc medyczną i psychologiczną, udzielając wszelkich niezbędnych informacji na temat procedur kanonicznych.
- Bracia, profesi sympliczni i profesi solemni, oraz ich współpracownicy, którzy posiadają informację albo uzasadnione podejrzenie, że jedna z osób chronionych przez niniejsze wytyczne może być ofiarą jakiegoś badanego nadużycia, powinni powiadomić delegata lub kompetentnego przełożonego. Należy wykluczyć jakiekolwiek naruszenie tajemnicy spowiedzi.
- Przełożony wyższy, po dokonaniu oceny zasadności zawiadomienia dotyczącego nadużyć wobec małoletnich, może podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze na podstawie KPK, kan. 1722, oddalając oskarżonego od działalności duszpasterskiej do czasu zakończenia postępowania.
- Bezwzględnie zabrania się odradzać domniemanej ofierze lub jej rodzinie złożenia zawiadomienia do władz cywilnych; delegat powinien poinformować domniemaną ofiarę lub jej rodziców albo opiekunów o tym prawie i obowiązku oraz zachęcić ich do skorzystania z niego, dbając, by stwierdzono to w dokumencie pisemnym i podpisanym przez zainteresowanych. W tej materii przełożeni wyżsi powinni przestrzegać przepisów obowiązującego prawa miejscowego.
V. Przygotowanie zawiadomień
- Bez uszczerbku dla dochodzeń prowadzonych przez władze cywilne, minister lub kustosz prowincjalny, w przypadkach leżących w jego kompetencji, jest zobowiązany do podjęcia dochodzenia wstępnego zgodnie z KPK, kan. 1717, za pośrednictwem delegata lub, jeśli nie jest to właściwe, do przeprowadzenia go osobiście.
- W toku dochodzenia należy ustalić prawdopodobieństwo badanego oskarżenia i jego okoliczności, dane personalne i wiek osób pokrzywdzonych w chwili popełnienia przestępstwa, wyrządzoną szkodę oraz możliwe skutki na sakramentalnym i niesakramentalnym forum wewnętrznym. Dokumenty, dowody i zeznania mogą być zbierane w różnych miejscach, w których pracował podejrzany zakonnik.
- Prowadzący dochodzenie może również korzystać z oświadczeń, zeznań, dokumentów i informacji ekspertów zebranych w postępowaniu cywilnym, do których mogą mieć dostęp, a także z wszelkich orzeczeń lub decyzji sądów państwowych dotyczących badanych faktów. W tym celu minister prowincjalny, upoważniony przez ministra generalnego, może, jeśli wymagają tego okoliczności, zawiesić dochodzenie kanoniczne do czasu zakończenia dochodzenia cywilnego.
- Podczas dochodzenia wstępnego należy dołożyć starań, aby:
-
- systematycznie informować domniemane ofiary o przebiegu postępowania oraz wspierać je duchowo;
- uzyskać pisemne oświadczenie od domniemanej ofiary lub jej rodziców/opiekunów, jeśli jest osobą małoletnią albo osobą zrównaną z małoletnią;
- zapoznać domniemaną ofiarę lub jej rodziców/opiekunów z przysługującymi jej prawami i sposobami ich respektowania, w tym z możliwością złożenia zawiadomienia do organów cywilnych;
- chronić domniemaną ofiarę i jej rodzinę przed zastraszeniem lub represją;
- chronić wizerunek, prywatność i poufność danych osobowych stron zaangażowanych w sprawę, zgodnie z KPK, kan. 220.
- Należy zawsze zapewnić domniemanie niewinności i unikać naruszania dobrego imienia brata, wobec którego prowadzone jest dochodzenie; minister lub kustosz, o ile nie istnieją poważne powody, aby tego nie czynić, powinien poinformować go z miłością i delikatnością o wszczętym dochodzeniu i o oskarżeniach. Należy także zaproponować, aby skorzystał z pomocy konsultantów kościelnych lub adwokatów cywilnych, jeśli sprawa zostaje wniesiona do organów cywilnych.
- Minister lub kustosz, jeśli dostrzeże niebezpieczeństwo ponownego popełnienia przestępstwa lub sfałszowania dowodów albo w celu niedopuszczenia do zgorszenia, bezzwłocznie, odpowiednim dekretem, nałoży środki zapobiegawcze na podstawie KPK, kan. 1722, przenosząc czasowo zakonnika, oddalając czasowo od urzędu kościelnego i/lub od publicznego sprawowania świętej posługi i od udzielania sakramentów, jeśli jest kapłanem; może nakazać lub zakazać mu pobytu w jakimś miejscu, zakazać mu publicznego uczestnictwa w świętych obrzędach, zakazać korzystania ze środków komunikacji i dostępu do sieci społecznościowych.
- § 1. Jeśli dochodzenie potwierdzi prawdopodobieństwo popełnienia jednego lub więcej przestępstw, minister lub kustosz niezwłocznie poinformuje ministra generalnego i Prokuratorię Zakonu i, w razie konieczności, poinformuje kompetentne organy cywilne. Jeśli oskarżenie okaże się bezpodstawne lub niewystarczająco udowodnione, ten sam przełożony wyższy wyda dekret z uzasadnieniem zamknięcia dochodzenia i umorzenia sprawy, zachowując całą zgromadzoną dokumentację w tajnym archiwum kurii.
§ 2. W przypadku oskarżeń o przestępstwa zastrzeżone dla Dykasterii Nauki Wiary minister lub kustosz, jeśli sprawa zostaje umorzona, prześle kopię akt dochodzenia wraz ze swoją osobistą opinią ministrowi generalnemu, który powiadomi o tym dykasterię (por. Normae de gravioribus delictis 2021, art. 6 i 10).
§ 3. Przełożony wyższy, jeśli sprawa tego wymaga, powiadomi na piśmie o wszczętym postępowaniu ordynariusza miejsca zakonnika, na którym ciąży dochodzenie, lub ordynariusza miejsca, gdzie mieszka domniemana ofiara, co uczyni z zachowaniem najwyższej dyskrecji. W przypadku, gdy zakonnik sprawuje urząd diecezjalny lub pełni posługę duszpasterską, zawiadomienie ordynariusza miejsca jest obowiązkowe.
- § 1. Minister generalny, po zapoznaniu się z wynikami dochodzenia wstępnego, na polecenie Dykasterii Nauki Wiary może wszcząć proces karny, w miarę możliwości przy współudziale przełożonego wyższego oskarżonego zakonnika.
§ 2. Po zakończeniu procesu karnego zakonnik, który został uznany za winnego popełnienia przestępstwa nadużyć wobec małoletnich lub osób trwale niezdolnych do posługiwania się rozumem, powinien być ukarany w zależności od wagi tego, co ustalono, dążąc do „przywrócenia naruszonej sprawiedliwości, doprowadzenia do poprawy sprawcy i naprawienia zgorszenia” (KPK, kan. 1341).
§ 3. Minister prowincjalny zadba w każdym przypadku o przekazanie zainteresowanym stronom wyniku procesu karnego, powiadamiając o sentencji wyroku lub wydaniu dekretu, chroniąc jednocześnie poufność i dobre imię stron zaangażowanych w sprawę. Powiadomienie to musi mieć formę pisemnego dokumentu, który należy przesłać ministrowi generalnemu.
- Jeśli obwiniony brat już nie żyje bądź zmarł w trakcie etapów przygotowawczych, należy przeprowadzić dochodzenie historyczne, którego wyniki powinny być przesłane ministrowi generalnemu.
- Każdy minister lub kustosz poda do wiadomości niniejsze wytyczne wszystkim członkom swojej jurysdykcji i za pomocą odpowiedniego dekretu dokona w nich niezbędnych uzupełnień w celu dostosowania ich do prawa cywilnego obowiązującego w krajach, w których się znajduje, oraz do postanowień właściwych krajowych konferencji episkopatu. Uwierzytelnioną kopię należy przesłać ministrowi generalnemu.
Rzym, 17 maja 2023 roku
Dokumenty źródłowe i skróty:
1) Franciszek, Konstytucja apostolska Praedicate Evangelium, art. 78, §§ 1-2.
2) Jan Paweł II, Motu proprio Sacramentorum sanctitatis tutela ogłaszający normy dotyczące przestępstw zastrzeżonych dla Kongregacji Nauki Wiary, Rzym, 11 października 2021 r. (SST 2021)
3) Dykasteria Nauki Wiary, Vademecum dotyczące wybranych kwestii proceduralnych w zakresie postępowania w przypadkach nadużyć seksualnych popełnianych przez duchownych wobec małoletnich, wersja 2.0, 5 czerwca 2022 r. (Vademecum)
4) Franciszek, Motu proprio Vos estis lux mundi, 25 marca 2023 r. (VELM)
5) Wytyczne dotyczące ochrony małoletnich i osób bezradnych przed nadużyciami seksualnymi i procedury do zastosowania w przypadku zgłoszenia przestępstwa. (Protocollo).