Na herbie arcybiskupim widnieją typowe znaki heraldyczne: zielony kapelusz, dwa zielone sznury z dziesięcioma chwostami ułożonymi w czterech rzędach po obu stronach, krzyż z dwoma poprzecznymi ramionami.

Ikonografia w obrębie tarczy ukazuje u góry przynależność abp. Dominique MATHIEU do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, w środku – odniesienie do inspirujących linii jego posługi pasterskiej, a u dołu – dewizę biskupią.
W górnej części tarczy znajduje się herb Zakonu, z którego pochodzi arcybiskup. Z wystylizowanych obłoków wyłaniają się dwa skrzyżowane ramiona: św. Franciszka z Asyżu w szarym habicie i ze stygmatami na dłoni oraz Chrystusa ze znakami męki i odkupienia, które symbolizuje czerwony krzyż.
Jest to symbol Zakonu franciszkańskiego, zwany conformitas: oznacza doskonałe naśladowanie, jakim chciał żyć św. Franciszek, upodabniając się we wszystkim do Jezusa ukrzyżowanego z miłości, aż do stania się alter Christus.
Błękitne tło tarczy odzwierciedla piękno i głębię tajemnic królestwa niebieskiego, a także nawiązuje do płaszcza Niepokalanej Dziewicy Maryi, która poprzez swoje „tak” uczestniczy w pełni w powszechnym planie zbawienia.
Symbolika tarczy koncentruje się wokół złotożółtej ośmioramiennej gwiazdy, utworzonej z dwóch kwadratów, zwanej „gwiazdą perską”. Zawarte jest tu wyobrażenie jaśniejącej gwiazdy, za którą podążali Trzej Królowie ze Wschodu, aby spotkać Chrystusa, prawdziwą Światłość. Odtwarza też typowy kształt geometryczny terytorium Iranu. Kwadrat, łączący cztery punkty kardynalne, jest bowiem symbolem stworzonego wszechświata – ziemi i nieba – oraz sprawiedliwości. Jest statyczną figurą geometryczną, a podwajając ją – przy przesunięciu o 45 stopni – uzyskuje się ośmiokąt, co z kolei sugeruje ruch, Boską rzeczywistość.
Gwiazda przypomina również o Najświętszej Maryi Pannie, przewodniczce podróżujących lub poszukujących kraju do osiedlenia się. Jest Ona przywoływana starożytnym tytułem „Stella Maris”, co wyróżnia Ją jako Matkę Pana, znak nadziei i gwiazdę polarną dla chrześcijan.
Śnieżnobiała hostia, symbol doskonałości i transcendencji Stwórcy, z łacińskim skrótem IHS, zaczerpniętym od greckiego imienia Jezus, podkreśla nieskalaność i życiodajny charakter Chleba Eucharystycznego oraz ogromną moc, jaką daje Słowo, które stało się ciałem.
Te dwa zestawione ze sobą symbole pokazują, że przemijalne i śmiertelne stworzenie musi znaleźć swoje dopełnienie w Stwórcy, aby osiągnąć prawdziwą równowagę.
Z tych znaków wyrasta wonny i kwitnący kwiat nardu, którego olejek jest symbolem pobożności i duchowości. Kwiat oznacza także św. Józefa Oblubieńca, który w cichości i z łagodnością współdziała w planie Bożym, by pomóc każdemu wierzącemu wzrastać, umacniać się i napełniać mądrością.
Gromadząc się – wraz ze swoim pasterzem – wokół Chrystusa, będącego najwyższym dobrem, wierni stają się żywym zaczynem ludu, który otwiera się na wielkoduszność, kieruje się mądrością i zmierza do coraz większej doskonałości. W ukryciu uświęcają się za przykładem Matki Najświętszej, „pałacu, przybytku, domu” Syna Bożego, i Jej Oblubieńca św. Józefa. Serce tego Kościoła stanowi żarzący się przybytek Ducha Świętego, gwiazdy świecącej dla tych wszystkich, którzy poszukają światła.
Motto nowego arcybiskupa nawiązuje do Psalmu 25: „Mój Boże, Tobie ufam!” (Ps 25, 2). Jest to zachęta do całkowitego powierzenia naszego życia Bogu, tak jak uczyniła to Maryja. Jest to niezbędny warunek do radowania się Słowem Bożym i do przynoszenia owoców. Pan Bóg nigdy nas nie zawodzi, ponieważ pozostaje wierny swoim obietnicom: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (por. Mt 28, 20).

Biuro ds. komunikacji