Quirico PIGNALBERI urodził się 11 lipca 1891 r. w Serrone (prowincja Frosinone we Włoszech) jako ostatnie z pięciorga dzieci Egidio i Cateriny PROIETTI. Dzień po urodzeniu został ochrzczony w kościele Najświętszego Serca Jezusowego w La Forma koło Serrone. Według ówczesnego zwyczaju, w wieku dwóch lat, 29 września 1893 r., otrzymał sakrament bierzmowania z rąk kard. Angelo BIANCHI, biskupa Palestriny.
Uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum w rodzinnej miejscowości. W podstawówce wydarzył się pierwszy fakt, który zakłócił beztroskie usposobienie jego bardzo młodego wieku: nauczyciel poinstruował go, aby przestrzegał dyscypliny w klasie, po czym opuścił salę. Kilka chwil później rozległ się strzał. Okazało się, że nauczyciel popełnił samobójstwo, aby wypowiedzieć posłuszeństwo masonerii, która nakazała mu zamordować króla Umberto I. Zadanie to, jak wiemy, wykonał 29 lipca 1900 r. anarchista Gaetano BRESCI. Quirico pozostał głęboko wstrząśnięty tym wydarzeniem i przez całe życie nosił w sobie pragnienie walki z wrogami Boga i ojczyzny.
Inny, o wiele szczęśliwszy fakt, nastąpił w okresie, gdy Quirico miał przyjąć pierwszą Komunię św. Przygotowująca go siostra zakonna mówiła do niego z taką pasją o godności kapłaństwa, że wywarło to na nim głębokie wrażenie.
W wieku 17 lat, 30 października 1908 r., wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, rozpoczynając nowicjat w Zagarolo koło Rzymu. Dnia 14 listopada 1909 r. złożył śluby czasowe, a po ukończeniu liceum został wysłany do Rzymu, najpierw na kurs filozofii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1911-1913), a następnie na kurs teologii na Papieskim Wydziale Św. Bonawentury (1914-1917).
W tych latach mieszkał w międzynarodowym kolegium Zakonu, gdzie poznał, jako kolegę ze studiów, młodego polskiego kleryka fr. Maksymiliana M. KOLBEGO. Przyszły święty darzył fr. Quirico głębokim szacunkiem i przyjaźnią, i to do tego stopnia, że 16 października 1917 r., wraz z sześcioma innymi współbraćmi, stał się współzałożycielem Rycerstwa Niepokalanej (MI).
W dniu 10 sierpnia 1917 r. fr. Quirico otrzymał święcenia kapłańskie. Podobnie jak inni kapłani zakonni i diecezjalni, w środku I wojny światowej został powołany do oddziału sanitariuszy, a dokładnie wysłano go na drugą linię frontu wojennego do Arcade sul Montebello (prowincja Treviso).
Po zakończeniu wojny w 1918 r. fr. Quirico został posłany do podrzymskich wspólnot Zakonu, najpierw do Capranica (1919 r.), a następnie do Cave (1920 r.), gdzie był wychowawcą seminarzystów.
W 1925 r. został mianowany mistrzem nowicjuszy w Bagnoregio. Stamtąd przeniesiono go do klasztoru św. Wawrzyńca w Piglio, gdzie pełnił funkcję gwardiana. Jako wychowawca przygotował całe pokolenia młodzieży do życia franciszkańskiego, dając przede wszystkim świadectwo świętości życia. Był nieustannie proszony przez biskupów i proboszczów z okolicznych miejscowości ze względu na swoją gotowość do głoszenia kazań i słuchania spowiedzi.
Naśladując świętego założyciela Franciszka, wiódł surowe, proste i ubogie życie, oddane modlitwie i zanurzone w kontemplacji. Praktykował ciężką pokutę, na którą składały się posty, umartwienia, biczowania i długie nocne czuwania. Jadł tylko tyle, ile było to niezbędne, a pragnienie zaspokajał piciem gorącej wody.
Podczas spotkań zawsze stawał na końcu, aby nie być zauważonym, bądź też nie przeszkadzać innym. Wolał nie włączać się w publiczne wypowiedzi, ale w razie potrzeby czynił to z łagodnością i umiarem, chyba że trzeba było bronić prawdy, zaś wtedy wykazywał się niespożytą energią, nalegając zawzięcie i nieustępliwie. Bezwzględnie nie chciał być fotografowany. Często podejmował się prac rolniczych i ogrodniczych, ale mimo to potrafił zadbać o siebie i wyglądał czysto i schludnie.
W 1937 r. fr. Maksymilian KOLBE przybył do Włoch w celu lepszego zorganizowania MI. Zatrzymał się też w Piglio, aby ponownie zobaczyć swojego dawnego kolegę ze studiów. Było to ich ostatnie spotkanie.
Po 8 września 1943 r., wraz z zakończeniem II wojny światowej we Włoszech, wielu zdanych na łaskę losu oficerów i podoficerów armii włoskiej zostało tymczasowo przyjętych do klasztoru, gdzie znaleźli schronienie jako „zakonnicy w przebraniu” albo jako wysiedleńcy. 3 kwietnia 1944 r. Niemcy osiedlili się w części klasztoru, podobnie jak to robili w innych okolicznych wspólnotach, w tym także w opactwie benedyktyńskim w Montecassino, zbombardowanym 12 maja przez aliantów. Fr. Quirico stanął na czele długiej i ciężkiej pracy związanej z odbudową i wznowieniem działalności.
Co ciekawe, fr. Quirico miał hobby naprawiania zegarów, ale zamiłowanie to przemienił w dzieło apostolskie, pomagając bezpłatnie tym, którzy się do niego zwracali. Ta pasja do techniki precyzyjnej zaprowadziła go na europejską wystawę szopek bożonarodzeniowych w Mediolanie, gdzie prezentując artystycznie wykonane dzieło otrzymał nagrodę za pomysłowe rozwiązania.
Opuścił Piglio tylko dwukrotnie: w 1958 r., gdy w stulecie objawień Niepokalanej odbył pielgrzymkę do Lourdes, oraz w 1971 r., gdy uczestniczył w uroczystościach pobeatyfikacyjnych fr. Maksymiliana M. KOLBEGO w Krakowie, Niepokalanowie i obozie koncentracyjnym w Auschwitz.
Fr. Quirico miał kruche zdrowie, a wraz z podeszłym wiekiem został osłabiony przez choroby. Z powodu zapalenia opłucnej został przyjęty do szpitala Ducha Świętego w Rzymie, a potem, po upadku, leczył się w szpitalu w Anagni. W końcu zamieszkał w domu opieki „La Francescana” w Anzio Colonia koło Rzymu. W tym czasie mógł poruszać się tylko na wózku inwalidzkim.
W 1967 r., już jako inwalida, obchodził 50. rocznicę święceń kapłańskich. 1 kwietnia 1979 r. przeżył radość ze spotkania ze św. Janem Pawłem II. Papież serdecznie go uściskał, wiedząc, że ma przed sobą ostatniego z żyjących założycieli MI.
Po 15 latach spędzonych w domu opieki, ofiarowując swoje cierpienia Panu Bogu, zmarł 18 lipca 1982 r. w Anzio. Miał 91 lat. Został pochowany w rodzinnym grobowcu w Serrone, ale 30 marca 1985 r. jego ciało przeniesiono do kaplicy Najświętszego Serca Jezusowego w klasztorze św. Wawrzyńca w Piglio.
W miarę szerzenia się kultu wśród wiernych, w dniu 11 lutego 1992 r. postulator generalny Zakonu fr. Ambrogio SANNA zwrócił się z prośbą do bp. Dante BERNINI, ordynariusza Albano – fr. Quirico zmarł na terenie tej diecezji – aby proces beatyfikacyjny mógł odbyć się w miejscu, gdzie zakonnik posługiwał przez około 50 lat.
W dniu 20 czerwca 1992 r. biskup diecezji Anagni otworzył dochodzenie diecezjalne w sprawie beatyfikacji, a 9 lipca 1992 r. Stolica Apostolska udzieliła „nulla osta”. Ważność dochodzenia, które zakończyło się 1 lipca 2005 r., została potwierdzona w dniu 9 lutego 2007 r. „Positio super virtutibus” przekazano do Rzymu w 2011 r.
Zarówno teologowie konsultorzy (3 lutego 2015 r.), jak i kardynałowie i biskupi będący członkami Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych (9 lutego 2016 r.), wydali pozytywną opinię o praktykowaniu cnót chrześcijańskich w stopniu heroicznym przez fr. Quirico. Z kolei 3 marca 2016 r. papież Franciszek pozwolił na ogłoszenie dekretu uznającego go czcigodnym sługą Bożym.
Antonio BORRELLI
www.santiebeati.it
