Zwiastowanie pokoju

Dekret Soboru Watykańskiego II o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes podkreśla, iż Chrystus, Syn Boży, został posłany przez Ojca „dla ustalenia pokoju, to jest wspólnoty z sobą oraz zespolenia braterskiej społeczności wśród ludzi” (DM 3). Już sam moment narodzin Jezusa mówi o pokoju, mającym ogarnąć ludzi, w których Bóg znalazł swe upodobanie (Łk 2, 14), a apostoł Paweł powie bez obawy, że Chrystus „jest naszym pokojem” (Ef 2, 14). Niewątpliwie można też stwierdzić, iż prawdziwy pokój jest skutkiem uprzedniego wybaczenia, a każdy chrześcijanin może się bardzo „przyczynić do dobrobytu ludzkości i pokoju światowego” (KDK 72). Jako prawdziwy uczeń Jezusa jest zobowiązany do poważnego traktowania słów: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9). Wypełniając je będzie przyczyniał się do realizacji jednego z misyjnych zadań Kościoła, którym z pewnością jest tworzenie wspólnoty międzyludzkiej[1].
Bez obawy pomyłki można stwierdzić, że i Franciszkowe nawoływanie do pokoju nie utraciło swej aktualności. Czasy, w których żył, pełne były sporów, kłótni, a w konsekwencji i wojen. Św. Franciszek w swym przepowiadaniu nie pominął tej sprawy, lecz zaczerpnąwszy inspirację z tekstów ewangelicznych zwiastował pokój. Szczególnie bliskie stały mu się słowa pozdrowień: „Pokój temu domowi” (Łk 10, 5; 2 Reg 3, 14), a także: „Niech Pan obdarzy cię pokojem” (Lb 6, 24-26; T 6). „W różnych konfliktowych sytuacjach… Franciszek rozszerzył formułę pozdrowienia do rozmiarów kazania, aby często z sukcesem nawoływać do pokoju”[2]. U podstaw patrzenia na Serafickiego Ojca jak na „Anioła pokoju” – tak nazwał go św. Bonawentura – leży samo jego życie przeniknięte treściami Dobrej Nowiny. On sam, gdy doświadczył pojednania, pragnął, aby i inni spotkali się z Bogiem pokoju. Dlatego też w przepowiadaniu franciszkańskim można było częstokroć usłyszeć wezwanie: „Przebaczajcie, a będzie wam przebaczone” (1 Reg 21)[3].
Konkretnym przykładem potwierdzającym prawdziwość tych słów jest zaprowadzenie pokoju pośród mieszkańców Arezzo, Sieny, Bolonii. „Cała treść jego słów zmierzała do wygaszenia nienawiści i dania podstaw nowym paktom pokojowym… Bóg dał jego słowom taką skuteczność, że wiele możnych rodzin, wśród których niepohamowana złość zastarzałych nienawiści na nowo wybuchła aż do rozlewu krwi, ugięło się pod wpływem jego rad, prowadzących do zawarcia pokoju”[4].
Patrząc również na Franciszka udającego się do Ziemi Świętej, ukazuje się i tam to przesłanie tak charakterystyczne dla jego misji. Mianowicie chodzi o chęć pokojowego rozwiązania konfliktu, bo można w nim ujrzeć nie rycerza krucjaty, lecz raczej pielgrzyma zatroskanego o nawrócenie Saracenów „słowami i przykładem”[5]. Taka postawa uczyniła z Franciszka i z jego braci „posłańców Ewangelii i pokoju”[6], a wypowiadane przez nich słowa „Pokój i Dobro” były „jak dewiza franciszkańskiej ewangelizacji…”[7].
Słowa te jak i takie nastawienie są bliskie i dzisiejszemu misjonarzowi, bo, jak pisze Jan Paweł II, „misjonarz jest bratem wszystkich”, a także „znakiem miłości Bożej w świecie, która nie wyklucza ani nie wyróżnia nikogo” (RMs 89), lecz przynosi pokój przez Jezusa Chrystusa tym, którzy są daleko, i tym, którzy są blisko (por. Ef 2, 17).

Fr. Dariusz MAZUREK
delegat generalny ds. animacji misyjnej

Więcej wiadomości o misjach pod adresem Facebook:
https://www.facebook.com/AnimazioneFrancescana/

Zobacz także Instagram sekretariatu misyjnego:
https://www.instagram.com/sgam_ofmconv/

[1] J. Esquerda Bifet, Diccionario de la evangelización, Madrid 1998, 565-566.
[2] W. Egger, L. Lehmann, A. Rotzetter, Franciszek niesie pokój, w: Duchowość franciszkańska, Wrocław 1992, zesz. 21, 1,8-9.
[3] L. Iriarte , Powołanie franciszkańskie. Synteza ideałów św. Franciszka i św. Klary, Kraków 1999, 262-263.
[4] Tamże, 264.
[5] R. Manselli, Francisco de Asís entre conversión del mundo cristiano y conversión del mundo islámico. ¿Una relación atípica?, w: Para mejor conocer a san Francisco de Asís, Oñate (Guipúzcoa) 1997, 280, 282.
[6] F. Uribe Escobar, La vida religiosa según san Francisco de Asís, Oñate (Guipúzcoa) 1982, 99.
[7] E. Caroli, Evangelizar y contemplar, Selecciones de Franciscanismo 18 (1977), 285.