7. Działalność kaznodziejska braci

Bracia, jak potwierdzają niektórzy, zwłaszcza benedyktyni, mieli zwyczaj głoszenia kazań przede wszystkim w święta i niedziele. W te dni szczególnie nawiedzali parafie, czy też byli obecni pośród wiernych na innych zgromadzeniach, gdzie łatwo docierali do ich serc, bo wypowiadane przez nich słowa podparte były umartwionym i świętym życiem.
Ujmując ogólnie kwestię przepowiadania można stwierdzić, że posługa ta powinna charakteryzować się pokorą czy uniżeniem, czyli tym, co w języku łacińskim nazwalibyśmy minoritas. Dlatego Franciszek przestrzegał braci przed przywłaszczaniem sobie daru posługi słowa, a to mogło mieć miejsce, gdy ktoś szukał swej chwały. Miał upodobanie natomiast w tych, którzy nie szukali jej i po wygłoszonym słowie oddalali się, nie czekając na pochlebstwa.
Pojawienie się większej ilości kapłanów nie było pozbawione problemów, bo kiedy do głoszenia słowa doszła posługa sakramentalna, bracia weszli w konflikt z klerem diecezjalnym. Niektórzy chcieli rozwiązać ten problem przez przywileje, na co z kolei nie zgadzał się Franciszek: „Nakazuję stanowczo na mocy posłuszeństwa wszystkim braciom, gdziekolwiek są, aby nie ważyli się ani osobiście, ani przez pośredników prosić w kurii rzymskiej o jakiekolwiek pisma [polecające] ani dla kościoła, ani dla żadnego innego miejsca, ani pod pozorem kaznodziejstwa, ani z powodu prześladowania cielesnego” (T, 25).
Działalność kaznodziejska braci wyróżniała ich w posłudze dla Kościoła. Nie była ona rozumiana wyłącznie jako nakaz, lecz także jako jego obrona. Franciszek bowiem poddał się władzy kościelnej w sprawie przepowiadania, a nie czyniły tego inne ruchy religijne, które przez głoszenie błędnej nauki nie mogły być zatwierdzone przez Kościół, stając się jednocześnie grupami heretyckimi. Natomiast w przypadku Franciszka przepowiadanie uzależnione było nie tylko od zgody biskupa, lecz także od pozwolenia proboszcza, bez którego aprobaty nie odważył się głosić.
Z biegiem czasu działalność kaznodziejska braci miała też konkretne przełożenie na obecność wspólnot franciszkańskich w wielu krajach Europy. Ta posługa apostolska już w pierwszych latach istnienia Zakonu, jeszcze za czasów św. Franciszka, była swoistą jego ekspansją. Przykładem, i to nie jedynym, dobrze ilustrującym tę sytuację, jest obecność braci w prawie całej Italii (1207-1217), a począwszy od 1217 r., sukcesywnie w wielu ważnych krajach Europy: we Francji i Hiszpanii (1217), w Dalmacji i na Węgrzech (1219-1221), w Niemczech (1221) i w Anglii (1224).

Fr. Dariusz MAZUREK, delegat generalny ds. animacji misyjnej

 

Na podstawie:

DI FONZO W., ODOARDI J., POMPEI A., Bracia Mniejsi Konwentualni. Historia i życie (1209-1976), Niepokalanów 1988.
ESSER K., El testamento de san Francisco de Asís, Oñate (Guipúzcoa) 1981.
ESSER K., La orden franciscana. Orígenes e ideales, Oñate (Guipúzcoa) 1976.
ESSER K., Temas espirituales, Oñate (Guipúzcoa) 1980.
IRIARTE DE ASPURZ L., Vocación franciscana, Valencia 1975.
MICÓ J., Los hermanos vayan por el mundo. El apostolado franciscano, SelFr 62 (1992) 213-238.
Pisma świętego Franciszka i świętej Klary, Warszawa 1992.

Więcej wiadomości o misjach pod adresem Facebook:
https://www.facebook.com/AnimazioneFrancescana/

Zobacz także Instagram sekretariatu misyjnego:
https://www.instagram.com/sgam_ofmconv/