11. O misji w Regule

Odnowa życia apostolskiego, do której przyczynił się Franciszek wraz ze swymi braćmi, włączając się w działalność duszpasterską całego Kościoła, dotarła do chrześcijan i niewiernych. Rozciągnęła się ona nie tylko w przestrzeni ówczesnego świata, ale i w czasie, nadając obliczu Kościoła nowy dynamizm, innymi słowy, nowy zapał misyjny. Już sama Reguła, zawierająca franciszkański sposób życia, była swoistą nowością w tamtych czasach, między innymi przez fakt wypowiedzenia się na temat braci pragnących udać się za granicę, by poganom ukazać miłość Chrystusa (zob. 1 Reg 16; 2 Reg 12). Dzięki takiemu podejściu otwarcie się franciszkanów na ówczesny świat mogło z czasem zataczać coraz większe kręgi, wykraczając poza własny kraj, Europę, obejmując ludy ze Wschodu czy z północnej Afryki. Pole działalności misyjnej nie było ograniczone. Pierwsi bracia, którzy byli gotowi na męczeństwo, nazywając się uczniami Franciszka wyznawali jednocześnie, że zostali posłani na cały świat, nie tylko do chrześcijan, ale i do saracenów oraz Żydów.
Według św. Franciszka, posługa misyjna powinna objąć wszystkich pozostających poza kręgiem chrześcijaństwa. Potwierdzają to słowa pierwszej i drugiej Reguły: „Pan mówi: Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Dlatego, gdyby którykolwiek brat chciał udać się między saracenów i innych niewiernych, niech idzie za pozwoleniem swego ministra i sługi” (1 Reg 16, 1-3). „Bracia, którzy za Boskim natchnieniem zechcieliby udać się do saracenów i innych niewiernych, niech proszą swoich ministrów prowincjalnych o pozwolenie. Ministrowie zaś niech udzielają pozwolenia tylko tym, których uznają za odpowiednich do wysłania” (2 Reg 12, 1-2). Owszem, potrzebna jest tu zgoda przełożonych, ale szczególnie podkreślone zostaje w tym przypadku pragnienie brata, zrodzone z Bożej inspiracji, aby zostać misjonarzem. Minister już nie tyle ma zrobić egzamin dotyczący przygotowania, co raczej stwierdzić, czy proszący nadaje się i jest kierowany Bożym wezwaniem. W tym kontekście Franciszek przestrzega ministrów, by nie przeciwstawiali się Bożemu natchnieniu i potwierdzili je, pozwalając braciom pójść do niewiernych. Ta przestroga jest o tyle uzasadniona, o ile powołanie misyjne traktuje się jako dar, do którego przyjęcia zachęca sam Bóg.

Fr. Dariusz MAZUREK, delegat generalny ds. animacji misyjnej

Na podstawie:
Di Fonzo W., Odoardi J., Pompei A., Bracia Mniejsi Konwentualni. Historia i Życie (1209-1976), Niepokalanów 1988.
Esser K., Temas espirituales, Oñate (Guipúzcoa) 1980.
Garrido J., La forma de vida franciscana, ayer y hoy, Oñate (Guipúzcoa) 1993.
Hardick L., Terschlüsen J., Esser K., Franciszkańska Reguła życia, Niepokalanów 1988.
Iriarte de Aspurz L., Vocación franciscana, Valencia 1975.
Mazurek D., Św. Franciszek z Asyżu a misje wśród niewiernych, w: W Nurcie Franciszkańskim 8 (1999) 109-119.
Uribe Escobar F., La vida religiosa según San Francisco de Asís, Oñate (Guipúzcoa) 1982.
Wiśniowski G., Działalność misyjna Zakonu Braci Mniejszych, [b.m. i r.wyd.; druk powiel.].

Więcej wiadomości o misjach pod adresem Facebook:
https://www.facebook.com/AnimazioneFrancescana/

Zobacz także Instagram sekretariatu misyjnego:
https://www.instagram.com/sgam_ofmconv/