5. Nowy styl obecności w świecie

Swoistą nowością dla ludzi średniowiecza był zaproponowany przez braci sposób obecności w świecie. Dalecy byli oni od osiadłego stylu życia. Przeciwnie, przemierzali świat głosząc królestwo Boże przy jednoczesnym wzywaniu do czynienia pokuty. Początkowo zwiastowali Ewangelię tylko na terenie Italii, a z czasem przekroczyli jej granice. Taki styl przepowiadania wzbudził podziw m.in. u papieża Honoriusza III, który porównał braci mniejszych do apostołów rozsiewających ziarno słowa Bożego w napotkanych domach. W pozytywnym świetle ukazał ich również Jakub z Vitry, który w swojej Historia Occidentalis prawie utożsamia braci mniejszych z apostołami. Postrzega ich jako tych, którzy za dnia są w stanie przemierzać wioski i miasta, by pracować blisko ludzi i przynajmniej niektórych z nich zdobyć dla Chrystusa, a którzy nocą szukają miejsc samotnych, by oddać się modlitwie kontemplacyjnej.
Choć nie brak świadectw dezaprobaty wobec tej nowości zaproponowanej przez braci, dla których klasztorem stał się cały świat, to także pośród zwolenników osiadłego stylu życia można znaleźć mnichów akceptujących tę nowość. Jeden z benedyktynów napisał w Legenda Monacensis: „Życie samotne uczy skupiać uwagę na Bogu i na sobie samym; natomiast ten, który będzie chciał zbudować innych, musi być obecny pośród tych, którym powinien przynieść pożytek”. Dlatego Franciszek nie uciekał od świata. Wraz ze swymi braćmi chciał „iść przez świat”, nie tyle wycofać się z niego, co prowadzić swą działalność pośród innych w świecie. Ta działalność to przede wszystkim posługa w Kościele, posługa nie sporadyczna, lecz na stałe, bez uciekania od ludzi, bez tworzenia swoistych enklaw, bez zakładania opactw, które, choć były miejscami modlitwy i pracy, a nawet centrami duchowości, to jednak nie wychodziły na spotkanie ludzi, którzy coraz bardziej zaludniali miasta i potrzebowali słów Dobrej Nowiny z ust kogoś, kto ujrzałby w nich brata.
Ten nowy styl obecności w świecie, zaproponowany przez Franciszka i ujmujący kwestię przepowiadania i misji, najpierw przez świadectwo życia wśród innych, a dopiero potem przez głoszenie słów, stał się charakterystyczną marką dla naszego Zakonu. Inne zakony mendykanckie tamtych czasów też odróżniały się swoim stylem życia od tego, który prowadzili mnisi. Przepowiadanie nawołujące do pokuty dokonywało się bowiem blisko ludzi, a samo życie poszczególnego brata i całej wspólnoty stawało się swoistym papierkiem lakmusowym potwierdzającym jego autentyczność. W następnym odcinku przeczytamy, czego dotyczyło to przepowiadanie.

Fr. Dariusz MAZUREK, delegat generalny ds. animacji misyjnej

Na podstawie:
ESSER K., La orden franciscana. Orígenes e ideales, Oñate (Guipúzcoa) 1976.
ESSER K., Temas espirituales, Oñate (Guipúzcoa) 1980.
URIBE F., «Ir por el mundo» o la evangelización a través del testimonio, SelFr 77 (1997) 242-262.
URIBE ESCOBAR F., La vida religiosa según San Francisco de Asís, Oñate (Guipúzcoa) 1982.

Więcej wiadomości o misjach pod adresem Facebook:
https://www.facebook.com/AnimazioneFrancescana/

Zobacz także Instagram sekretariatu misyjnego:
https://www.instagram.com/sgam_ofmconv/